واردات تکنولوژی، تسهیل کننده ی جهش تولید

سالی که بنام جهش تولید مزین شده است، در حالی روزهای سه ماهه ی اول سال را به سرعت سپری می کند، که صنعت کشور هنوز دچار عارضه ی مونتاژ کاری است و گاها متاسفانه مشاهده می شود با واردات قطعات، محصولات مونتاژ شده ی نهایی برچسب تولید داخل را به یدک می کشند. با وجود بنرها، بررسی ها، نشست ها و سمینارها و میزگردهای بسیار، همچنان پای تولید ملی و داخلی در بسیاری از بخش ها لنگ می زند و مسیر طولانی، تا رسیدن به نقطه ی عطف مورد انتظار پیش رو دارد. البته این نارسایی می تواند خود معلول عوامل بسیاری باشد. بر کسی پوشیده نیست که تولید ملی، اثر مستقیم بر روی اشتغال زایی داشته و از آن جایی که در شرایطی به سر می بریم که نرخ بیکاری بسیار بالاست، ضرورت حمایت از تولید ملی بیش از قبل افزایش یافته است. از اینرو همواره صحبت در پیرامون کنترل و قطع واردات بوده که البته شاید بصورت مقطعی بتواند در زمینه ی کالاهای مشابه تولید داخل مفید واقع گردد. اما راهکار موثرتری نیز در این راستا وجود داشته که شاید کمتر مورد توجه قرار گرفته شده باشد. بله ،به جای واردات کالاهای مشابه، واردات تکنولوژی و نوآوری را جایگزین کنیم تا بتوانیم همگام با دنیا به پیش رویم.
مطالعه ی صنایع کشورهای توسعه یافته نشان می دهد که فعالیت های صنعتی وابستگی زیادی به فناوری و دانش دارند، بطوریکه صنایع این کشورها هر ساله مبالغ زیادی جهت انباشت فناوری و ارتقای دانش صرف می کنند. به همین علت ،صنایع این کشورها مدام در حال توسعه و پیشرفت است. درست در نقطه مقابل، کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، هر ساله مقادیر زیادی کالاهای مصرفی- واسطه ای وارد می کنند. که البته بخش عمده ای از آن به دلیل فقدان مهارت های لازم، که ناشی از رشد نامناسب دانش بومی می باشد. به همین علت افزایش سطح دانش و مهارت های مردمی، شرط لازم برای جبران این عقب ماندگی هاست. توسعه ی اقتصادی ژاپن پس از جنگ جهانی دوم یک نمونه عینی می باشد. آن زمان بنظر می رسید که ژاپن در زمینه علوم و تکنولوژی سی سال از کشورهای پیشرفته عقب تر است و سامان دادن به این سطح از نابسامانی ها تقریبا غیرممکن بنظر می رسید. اما بیست سال بعد، صنایع ژاپن به پیشرفت چشمگیری دست یافت، چرا که بر خلاف آنکه سرمایه گذاری زیادی صرف واردات کالا شود، صرف خرید تکنولوژی های خارجی شد. تا جایی که ژاپن در به کارگیری این تکنولوژی های غربی، شور و شوق وصف ناشدنی داشت.
در روزهایی که برندهای مطرح دنیا ما را تحریم کردند، عده ای به دنبال مذاکره و یا رفع موانع برای واردات این محصولات بودند. از پیش پا افتاده ترین شان تا کالاهایی که عدم واردات آن ها می توانست تاثیر بسزایی در بخش های صنعتی، خودرو، اجتماعی و حتی در حوزه سلامت کشور داشته باشد. قطع به یقین ،اگر تمام نیرو و هزینه کرد خود را در این سال ها به جای واردات بسیاری از کالاهای پر زرق و برقی که مشابه داخلی نیز دارند، صرف ورود آن تکنولوژی به کشور نموده بودیم. اکنون صدها گام جلوتر از جایگاه کنونی در صنعت و اقتصاد کشور قرار داشتیم.
کشور چین به عنوان یکی از قطب های تاثیر گذار جهان، همواره مورد توجه وارد کنندگان ما قرارداشته و یکی از مبادی اصلی واردات به ایران مبدل شده است. محصولاتی که عموما از نوع بی کیفیت ترینش سهم ما ایرانی ها بوده که نگاه ما ایرانی ها را به کیفیت جنس چینی به نزولی ترین سطح ممکن رسانده است. در حالی که کالاهای این کشور در بسیاری از بازارهای قدرتمند و صاحب نام دنیا، عرضه و بفروش می رسد. چین ،مرکز تکنولوژی و فناوری های روز دنیاست که باید واردات تکنولوژی و فناوری های بروز این کشور قدرتمند در عرصه های صنعتی اقتصادی در اولویت فعالان تولیدی و اقتصادی قرار گیرد. تا بطور مثال در عرصه خودروسازی، ما را از ورطه مونتاژ کاری به عرصه ی تولید وارد نماید.
زمانی که بر ضرورت تولید داخلی و حمایت از کالای ایرانی تاکید می شود، توسعه ی فرصت های شغلی، رونق تولید و از همه مهم تر بالا رفتن فضای رقابتی میان تولید کنندگان مد نظر است و نه متاسفانه مونتاژ کاری بسیاری از صنایع تولیدی بزرگ ایران که با آن مواجه هستیم. باید نظام علمی و عملی دانشگاه ها به واسطه ی واردات تکنولوژی به صنعت، کمک حال تولید کنندگان ما باشد و دانش فنی روز دنیا با اتکا به دانش فنی بومی صنعت کشور را قوی تر و قابل اتکا تر از قبل نماید.
نیرویی که در روح و ذهن جوانان این مرز و بوم وجود دارد، بارها و بارها از حداقل ها حداکثر ها را خلق نموده اند و در بسیاری از حوزه ها اثبات نموده اند که جوان ایرانی در ایجاد و عرضه تکنولوژی بومی بی نظیر است. کافیست کمی بیشتر به نیروهای توانمند کشور اعتماد کنیم تا همگام با دنیا در شکوفایی و توسعه ی صنعت و اقتصاد کشور بیش از پیش سهیم باشیم.