کسی که وقت سَحر سخت کوش و بیدار است /فرشته‌ای‌ست که نام خوشش «پرستار» است / سلامتی وجودش بخواهم از یزدان/
یقین که حافظ او ذات پاک دادار است /ای پرستاران پرستوهای عشق/ آتشین اشعار در دیوان عشق /دست حق همواره بادا یادتان /
گردش ایام هم بر کامتان
پنجم جمادی‌الاول، سالگشت میلاد اسوه صبر و پایداری، حضرت زینب کبری (س)، در تقویم کشور عزیزمان ایران، با عنوان «روز پرستار» مزین شده است. این نام‌گذاری هوشمندانه، هم ادای دین به مقام آن بانوی بزرگ است و هم فرصتی برای پاسداشت جایگاه والای کسانی است که در سخت‌ترین بزنگاه‌های زندگی، شمع امید را در دل دیگران روشن نگه می‌دارند و مرهم‌بخش رنج‌های بشری‌اند. پرستاری، فراتر از یک حِرفه، مفهومی الهی است که در عمق فرهنگ و ادبیات دینی ما ریشه دارد. این جایگاه رفیع با کلام وحی تأیید می‌شود:
«مَن أَحْيَاها فَكَأَنَّما أَحْيَا النّاسَ جَميعًا» (سوره مائده، آیه ۳۲): هر کس یک انسان را نجات داد، گویا همه مردم را نجات داده است.
این آیه، حقیقت ناب پرستاری را بازتاب می‌دهد، هر دستی که جان خسته‌ای را دوباره به زندگی بازگرداند، گویی تمام بشریت را احیا کرده است.ریشه این خدمت مقدس، در صبر و شکیبایی تجلی می‌یابد؛ چنانکه امیرالمؤمنین علی (ع) فرمودند: «الصَّبرُ مِن الإيمانِ بِمنزِلة الرأسِ مِن الجسد» (کافی، جلد ۲، ص۸۹): نسبت صبر به ایمان، مانند نسبت سر به بدن است.
یعنی صبر، بخش حیاتی ایمان است و همین مفهوم صبر است که پرستاران را به حضرت زینب (س) پیوند می‌دهد.
در واقعه بزرگ عاشورا، حضرت زینب (س) فراتر از یک شاهد، مظهر کامل صبر، شجاعت و فداکاری شد. پس از شهادت امام حسین (ع)، او با وجود سوگ عظیم، مراقبت از مجروحان و کودکان اهل بیت (ع) را بر عهده گرفت و پیام حق را با صلابت به «شام» رساند. آن حضرت دو رسالت بزرگ داشت؛ مراقبت از جسم و جان خاندان به اسارت‌رفته امام حسین (ع) از جمله کودکان و زنان و نیز امامی ـ امام سجاد (ع) ـ که به اقتضا و مصلحت، بیمار بود و مراقبت از روح قیام عاشورا که در میانه درد و رنج تحریف و فراموش نگردد.
«صبر زینبی» موجب شد که «بلا» را «زیبا» ببیند: «مَا رَأَیْتُ إِلَّا جَمِیلًا». (اللهوف، سید ابن طاووس)
این جهان‌بینی موجب شد که آن حضرت الگویی زنده برای پرستاری در تمام اعصار، به ویژه دوستداران اهل بیت پیامبر اکرم (ص) باشد.
جلوه‌های فداکاری پرستاران در تحولات معاصر ایران، گواه زنده این مسیر است:
دوران دفاع مقدس، پرستاران عزیز در بیمارستان‌های خط مقدم آبادان، اهواز و خرمشهر، زیر باران گلوله و خاک، دوشادوش رزمندگان ایستادند. سنگر خدمت را از اتاق پرستاری آغاز کردند و فریاد «یا زینب»شان در نبرد خمپاره‌ها و موشک‌ها پیچید.
دوران کرونا در هیاهوی ترس جهانی، پرستاران ایرانی بار دیگر با همان روحیه زینبی به میدان آمدند. آن‌ها با پوشیدن «لباس سفید» جهاد، جامه شهادت پوشیدند؛ شبانه‌روز در کنار بیماران ماندند و برای حفظ جان خانواده‌های دیگر، از خانواده خود بریدند. هر ماسکی که بر صورت زدند، نشانه‌ای از ایمانشان بود و هر لبخندشان، آیه‌ای از امید.
بسیاری از آنان خود فدا شدند تا دیگران زنده بمانند؛ آنان نه صرفاً مبارزه‌کنندگان با کرونا، بلکه پرستاران حفظ حرمت و شرف انسانیت و اخلاق بودند.پرستار با خدمت خالصانه خود، عبادت را معنا می‌بخشد و روح خدا را در کالبد هر انسان دردمند جاری می‌سازد.
جوهره این حِرفه را می‌توان در چند اصل بنیادین خلاصه کرد:
۱. صبر و پایداری در مواجهه با امواج سختی‌ها، آن هم سختی‌های دیگران؛
۲. احساس مسئولیت الهی در لحظه درک درد دیگران؛
۳. شجاعت، ایثارگری و خلق امید برای کسانی که شاید چند دقیقه بیش‌تر زنده نمانند.
و سخن پایانی اینکه؛
پرستار، آرامش‌بخش دل‌های نگران است؛ فرشته‌ای زمینی است که در اوج رنج، لبخند الهی را بازمی‌کارد. روز پرستار، روز قدردانی از مِهر و ایثار است؛ روز یادآوری این حقیقت که پرستاری، ادامه مستقیم راه زینب کبری (س) است، راهی که مقصدش خداست و مسیرش، عشق به خلق خدا.سالروز میلاد نورانی و پرخیر و برکت دُخت گرامی امیر مومنان، حضرت زینب کبری (س) بر عموم شیعیان آن حضرت به ویژه پرستاران سرزمین‌مان مبارک باد.
