به بهانه فرا رسیدن ایام دفاع مقدس؛ایران تنها اما مقاوم!
در تاریخ معاصر ایران، دو جنگ سرنوشت‌ساز جایگاه ویژه‌ای دارند؛ جنگ تحمیلی هشت‌ساله عراق در ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ ۱۲ روزه رژیم منحوس صهیونیستی در سال ۱۴۰۴. هر دو نبرد، با وجود تفاوت‌های زمانی، جغرافیایی و تاکتیکی، در یک نقطه مشترک‌اند: ایران در برابر تجاوز ایستاد، مردمش ایثار کردند و جهان سکوت کرد!
جنگ ۸ ساله؛ آزمون استقامت ملی
جنگ ایران و عراق با حمله ناگهانی رژیم بعث عراق به خاک ایران آغاز شد. صدام حسین عفلقی، با حمایت مستقیم و غیرمستقیم قدرت‌های غربی و عربی، تصور می‌کرد که می‌تواند در عرض چند روز تهران را فتح کند. اما آنچه در برابرش ایستاد، نه فقط ارتش ایران، بلکه ملتی بود که تازه از انقلاب بیرون آمده بود و با تمام وجود از خاک خود دفاع کرد.حقانیت ایران در این جنگ از همان ابتدا روشن بود. ایران قربانی تجاوز بود، نه آغازگر جنگ.
در ایام دفاع مقدس کُنشگری مردم در قالب حضور داوطلبانه در جبهه‌ها، کمک‌های مردمی و تحمل سختی‌های اقتصادی، تبلور یافت.عدم حمایت جهانی از ایران، یکی از تلخ‌ترین واقعیت‌های این جنگ بود. نه تنها سازمان ملل در ابتدا واکنشی نشان نداد، بلکه بسیاری از کشورها به عراق متجاوز سلاح، اطّلاعات و حتی مواد شیمیایی دادند.
جنگ ۱۲ روزه؛ نبردی در سایه سکوت جهانی
در خرداد سال ۱۴۰۴، پس از حملات سایبری و ترورهای هدفمند، تنش میان ایران و رژیم صهیونیستی به نقطه انفجار رسید. جنگی ۱۲ روزه آغاز شد که در آن ایران هدف حملات هوایی و موشکی قرار گرفت. برخلاف جنگ عراق علیه ایران اسلامی، این بار دشمن نه در مرز، بلکه در آسمان و فضای مجازی بود.حقانیت ایران در این جنگ نیز قابل دفاع بود. حملات رژیم کودک‌کُش صهیونیستی به مراکز نظامی و زیرساختی ایران و ترور فرماندهان نظامی و دانشمندان هسته‌ای با نقض قوانین بین‌المللی صورت گرفت.علی‌رغم برخی پیش‌بینی‌ها، مردم در قالب پایداری و مقاومت جانانه در برابر حملات، کمک به مجروحان و حفظ روحیه ملی و پاسخ منفی به جنگ روانی دشمن، بار دیگر خوش درخشیدند.
مظلومیت ایران در این جنگ حتی بیش‌تر از جنگ قبلی بود چراکه نه تنها کشورهای غربی سکوت کردند، بلکه حتی کشورهای عربی و به ظاهر اسلامی هم حمایت مؤثری ارائه ندادند؛ این در حالی است که مهم‌ترین دلیل جنگ، ایستادن ملت بزرگ ایران اسلامی در کنار مردم مظلوم و صدالبته مقتدر فلسطین بود.
چرا جهان از ایران حمایت نکرد؟
در هر دو جنگ، ایران قربانی تجاوز بود. اما واکنش جهانی، به‌جای حمایت، سکوت یا حتی همدستی با مهاجمان بود.
دلایل این رفتار را می‌توان چنین برشمرد:
۱. بسیاری از کشورها ترجیح دادند به فکر روابط و منافع خود در ارتباط با عراق و رژیم صهیونیستی باشند.
۲. رسانه‌های غربی با تحریف صحنه، اغلب ایران را به‌عنوان تهدید معرفی کردند، نه قربانی.
۳. همان کشورهایی که از اوکراین در برابر تجاوز روسیه حمایت کردند، در برابر تجاوز به ایران از سوی رژیم صهیونیستی سکوت کردند.
گذشت و ایثار؛ ستون‌های مقاومت ملی
در هر دو جنگ، آنچه ایران را از فروپاشی نجات داد، تنها قدرت نظامی نبود، بلکه روحیه ایثار و گذشت مردم انقلابی و ولایتمدار بود.در جنگ تحمیلی عراق با ایران، ایثار به شکل شهادت، جانبازی و مقاومت در شهرهای مرزی جلوه‌گر شد.
در جنگ رژیم صهیونیستی با ایران نیز، ایثار در قالب تحمل حملات هوایی، حفظ آرامش اجتماعی، کمک به آسیب‌دیدگان و عدم همراهی با فراخوان‌های دشمن نمود یافت.
نتیجه‌گیری:
ایران در هر دو جنگ، با وجود سکوت جهانی، توانست از حق خود دفاع کند. این دفاع نه فقط نظامی، بلکه اخلاقی، انسانی و اعتقادی بود. حقانیت ایران در برابر تجاوز، ایثار مردم و سکوت جهانی، تصویری از ملتی را نشان می‌دهد که با وجود همه فشارها، ایستاده باقی مانده است.شاید جهان نخواهد صدای ایران را بشنود، اما تاریخ فراموش نخواهد کرد که در برابر دو تجاوز آشکار، ملتی با دست خالی، اما با قلبی پر از ایمان، ایستاد و از خاک، ناموس، عزت و آینده‌اش دفاع کرد.
گرامی باد یاد شهدای گلگون‌کفن ایام دفاع مقدس!
