کرونا و ناامنی شغلی کارگران
کارگران یکی ازمهم ترین عناصرتاثیر گذار در هر جامعه ای به حساب می آیند. آن ها یکی از مهم ترین طبقات اجتماعی و اقتصادی کشور هستند که با وجود تمام تنگناها از هیچ کوششی برای شکوفایی و پیشرفت ایران دریغ نمی‌کنند. نیروی کار ساده ای، که در طول سال ها به یک سرمایه ی انسانی در راستای صنعتی شدن جوامع، تکامل یافته است و به صنایع و اقتصاد کشورها جان می بخشد. این سرمایه های انسانی همان کارگرانی محسوب می شوند که دراغلب کشورها، دارای اشتغال با درآمد ناکافی و یا اشتغال در اقتصاد غیررسمی با کمترین مزایا و فاقد پوشش های بیمه ای بوده اند. این روزها در حالی روز جهانی کارگر را پشت سر گذاشته ایم که متاسفانه کمترین یاد از این قشر موثر و تحکیم بخش پایه های نظام می شود. قشر زحمتکشی که با تلاش و پشتکار خود، عنصر اصلی تحقق شعار جهش تولید به حساب می آیند. با شرایط خاصی که کرونا بسیاری از مشاغل را دچار مشکلات و چالش های فراوان نموده است، جامعه ی کارگری یکی از بخش هایی بوده که بیشترین آسیب را متحمل شده است. کارگرانی که در دو راهی جان و نان مانده اند. تعدیل نیروی عظیم اکثر کارخانه و یا عدم دریافت حقوق در روزهای قرنطینه و تعطیلات اجباری معیشت اکثر خانواده های کارگران را به شدت تحت تاثیر قرار داده و دچار مشکل کرده است.
طبق گزارشات واصله، پاندمی کرونا بین ۲ الی۶ میلیون کارگر را در کشور بیکار کرده است. بی‌شک این کارگران خانواده و فرزندانی نیز دارند که معیشت، آموزش و تامین نیازهای اولیه آن‌ها نیز به شغل و درآمد پدر یا مادر کارگرشان وابسته است، که اکنون به شدت دچار مشکل شده است. کارگرانی که شاید با برقراری مستمری دوره کرونا برای همه مردم همچون بسیاری از کشورها بتوانند بر بخشی از مشکلاتشان فائق آیند. اما متاسفانه با گذشت بیش از یکسال از شیوع کرونا در کشور، نه تنها مستمری یا مقرری حمایتی فراگیر به همه شهروندان پرداخت نمی‌شود بلکه کارگران در دریافت مستمری بیمه بیکاری نیز که بخش اصلی حقوق قانونی کارگران طبق قانون اساسی، قانون کار است، با مشکلات فراوانی روبرو هستند.
کارگرانی که به عنوان یکی ازعوامل مهم تولید، منابع انسانی ذی قیمتی هستند که پویایی اقتصاد و تولید در گروی آنان می باشد. شکوفایی روز افزون ایران اسلامی در سطح جهانی مدیون تلاش های خستگی ناپذیر این قشر زحمتکش بوده که امروزه چرخ اقتصاد می چرخد. در فضای جهادی امروز که جهش تولید و حفظ و صیانت از کالای داخلی در راس امور قرار دارد، این کارگر ایرانی است که با وجود تمامی معضلات پیش رو و کمبودهای تکنولوژیک و تحریم های موجود در عرصه های مختلف تولید داخلی را با جان دل حفظ کند و سپس ارتقاء ببخشد. جامعه ی کارگری در کشور، همواره با مشکلات و چالش های بسیاری روبروست. امنیت شغلی، تامین معیشت و تشکل یابی از جمله مشکلات اساسی جامعه کارگری محسوب می شود، که به نوبه ی خود برسایر بخش های جامعه تاثیرگذار خواهد بود. متاسفانه با شرایط اقتصادی پیشرو و نگاه به زندگی کارگران اخراج شده از کارخانه ها، به دلیل معضلات و بحران های موجود در حوزه تولید، فاجعه ای است که نباید مورد غفلت دولتمردان قرار گیرد. امروزه بیش از هر زمان دیگری به همت کارگران نیازمندیم، تا چرخ های اقتصادی و صنعت به حرکت درآید. لیست های تعدیل نیروی اول هفته در کارخانه ها که در این روزها با شتاب بیشتری همراه است، باعث یاس و دلسردی فراوانی در این قشر زحمتکش گشته است.
امنیت شغلی؛ مبحثی مهم تر از معیشت کارگران است. زیرا تا وقتی امنیت شغلی نباشد، تمامی مطالبات کارگران از جمله معیشت هرگز برآورده نخواهد شد. درسال های اخیر، وضعیت صنعت و تولید کشور چندان رضایت بخش نبوده و بسیاری از واحدهای تولیدی از پا درآمده اند. هنگامی که واردات براحتی به کشور سرازیر می شود و در کنار ضربه های جبران ناپذیر قاچاق به تولید، دیگر رمقی برای تولید کنندگان داخلی نمی ماند تا بتوانند جانی دوباره به کارگران و قشر کارگری تزریق نمایند. کرونا هم مزید برعلت شده است. البته وضعیت کارگران فصلی بسی بحرانی تر است. کارگرانی که گاها ماه هاست، نتوانسته اند نانی بر سفره ی خانواده شان ببرند.
تمامی مطالب مذکوردرحالیست که قشربزرگ کارگران خود را محروم از توجه مسئولان دانسته و حقوق دریافتی شان اگر با شرایط حال حاضربرقرار باشد، طبق تورم جوابگوی معیشت شان نیست. دیدن کارگران و تاثیرگذاری آن ها در اجتماع شاید ساده ترین کار برای مسئولین باشد. دولت به عنوان مهم ترین حامی فضای کسب و کار و تولید، طبق قانون موظف به حمایت و ارائه ی تسهیلات و خدمات دولتی به نیروی کار کشور می باشد.
