با احیای فرهنگ کارآفرینی ، ترمز بیکاری را بکشیم
فرهنگ کارآفرینی ، بر بهادادن و ارج گذاشتن به خلاقيت و نوآوري استوار و پایه گذاری شده است. كارآفريني نيازمند وجود فرهنگ خاصي در همه جوامع است. به عبارتی می توان گفت، که كارآفرينان در هر جامعه ایی با ايجاد فرصت‌هاي شغلي و توليد ثروت و به نوعی بهبود شرايط اقتصادي، پيش‌زمينه‌اي مهم و اساسي براي ارتقاي سطح فرهنگي و اقتصادی جامعه هستند. كارآفرينان؛ افراد خلاقي هستند كه ايده‌هاي نو توليد كرده و در جهت پیشبرد و موفقیت اهداف مدنظر خود گام برمی دارند.كارآفرینان ؛ چون موتور توسعه اقتصادی هستند ،همواره مورد توجه دانشمندان و محققان قرار دارند ،چون تفاوت نرخ رشد در كشورهای توسعه یافته بر اساس سطح كارآفرینی آنها بیان می شود.
این روزها مسائل و مشکلات اقتصادی، اصلی ترین دغدغه ی خانواده های ایرانی است، که البته می تواند اثرات جبران ناپذیری در سایر شاخصه های اجتماعی داشته باشد. در طول این سال ها ،هر کدام از دولت ها با وعده های ایجاد شغل به روی کارآمدند که با یک بررسی اجمالی و بر اساس آمار و ارقام گزارش شده ،می توان نتیجه گرفت که هیچ کدام از آن ها بطور کامل محقق نشده است. آمارها حاکی از یک واقعیت تلخ است که نشان می دهد، خالص اشتغال زایی در سال های 1384 تا 1399 حتی با در نظر نگرفتن آثار شیوع ویروس کرونا از آمارها، سالانه 240 هزار شغل بوده است. البته در این میان هم ،ورود جمعیت 14 میلیونی به بازار کار را نیز در نظر بگیریم که به وخامت اوضاع اشتغال کشور اشاره دارد.
بر اساس طرح ها و موفقیت های یک کارآفرین و طبعا اشتغال زایی که ایجاد می شود، باید توجه داشت ، فردی که وارد بازار کار می شود، از نظر اقتصادی چهار منبع درآمدی را ایجاد می نماید. ابتدا به ساکن، تامین حقوق و دستمزد خود که یکی از اثرات مثبت در زندگی شخصی فرد است که در بستر خانوادگی و اجتماع نیز تاثیر گذار خواهد بود. در مرحله بعد ،حق بیمه به سازمان رفاهی و تامینی است که اثرات آن مهم و پرواضح خواهد بود. سومین مرحله ،پرداخت مالیات که باعث بخشی از درآمد دولت ها در هرکشوری است و در گام آخر، سود آوری برای کارفرما را بدنبال خواهد داشت. با اشتغال هر نیروی جوان در بدو ورود، چهار اهرم بالا به گردش درآمده و باعث پویایی و رشد رو به جلوی اهداف اقتصادی کشور خواهد شد. خلای وجود شغل و بیکاری فرد، بطور غیرمستقیم ،سطح سرمایه گذاری و فرآیند تشکیل سرمایه را متاثر از خود کرده و در پی آن باعث کاهش جریان تولید ناخالص داخلی خواهد شد. بنابراین، براحتی می توان بین نرخ رشد اقتصادی پایین و نرخ بیکاری رابطه ای مستقیم بیان کرد،چرا که هنگامی که نرخ بیکاری بالا باشد به تبع آن آمار تولید پایین خواهد بود.
البته یکی از ویژگی‌ها و خصیصه‌های بازار کار در ایران، حجم بالای بیکاران دانشگاهی است. براساس آمارهای مرکز آمار ایران، در زمستان 99 از 2 میلیون و 478 هزار بیکار کشور، حدود 961 هزار نفر از آنان یا معادل 39 درصد از کل بیکاران کشور، دارای مدرک تحصیلات عالی بوده‌اند. البته این آمار در مورد زنان تحصیلکرده از اوضاع بدتری برخوردار است. به نحوی که 71 درصد زنان تحصیلکرده بیکارند و نتوانستند شغلی متناسب با تحصیلات خود بیایند.
اگر فرهنگ کارآفرینی در جامعه نهادینه نشود و برای رفع مشکل بیکاری برنامه ریزی نکنیم، قطعا دچار مشکل می شویم. تأثیر بیکاری تنها به امور مالی محدود نمی‌شود. بلکه بر سلامت روانی و جسمی فرد نیز اثر می‌گذارد. امروزه اثرات و عواقب بیکاری بسیار فراتر از حوزه های اقتصادی عمل کرده و قطع به یقین ،عدم توجه به این موضوع نه تنها ضربه مهلکی به اقتصاد کشور است، بلکه اثرات اجتماعی و روانشناختی جبران ناپذیری در جامعه ایجاد خواهد نمود. آنچه امروزه مورد اهمیت اقتصاد ایران است، توجه به تولیدات داخلی و بنگاه های کارآفرینی است، چراکه تنها با اهمیت به بخش خصوصی و تقویت آن می توان ،حجم وسیعی از شغل های وعده داده شده را تحقق بخشید. به اعتقاد كارشناسان و متخصصان، در شرايط فعلي كشور، بهترين روش ايجاد اشتغال و حل مسئله بيكاري، توسعه و گسترش فرهنگ كارآفريني در جامعه است.
تجربه کشورهای توسعه یافته بالاخص در سال های اخیر نشان می دهد که اقتصاد دولتی و حکومتی در هیچ کشوری بازده مناسبی ندارد و اصولا دولت ها توان ایجاد میلیون ها شغل را نخواهند داشت. باید اقتصاد کشور رویکرد و سمت و سوی خود را به سمت بنگاه ها و کسب و کارهای کوچک تغییر است، تا بتواند با احیای فرهنگ کارآفرینی ترمز بیکاری در کشور را بکشد.
منبع: تفاهم آنلاین
